در آغــــــــوش خـــــــودم هستـــــــــم...!
مــــــــن خـــــــودم را در آغــــــــوش گرفتـــــــــه ام...!
نه چنـــــــــــدان با لطــــــــــافت...
نه چنـــــــــــدان با محــــــــــبت...
امــــــــا...
وفـــــــــادار...وفـــــــادار...
قلبــــــــــم را گره زده ام به بنـــــــــــد کفشـــــــم...
تا هــــــــــــوس مانــــــــــدن نکنـــــــــد...
زیــــــــر پای خــــــــوم لــــــــــه شود بهتــــــــر است...
دلــــــــم را تهـــــــــدید کرده ام...
که اگــــــــر یک بار دیگــــــــر بهانه ات را گــــــــرفت،
میــــــــدهم دوباره بســـــــوزانیش...!
احســــــــاسم را دار زده ام...
تقصیـــــــــر این لعنتـــــــی بود که بیخــــــود و بی جهــــــت،
به تــــــــو گفت "دوستت دارم"...
تقصیــــــــر این لعنتـــــــی بود که حالا مـــــــن تنهـــــــــایم...
شـــــــــراب شده اند اشـــــــک هایم...
دست رنــــــــج تــــــــوست...
بخــــــــور به سلامتــــــــی دلبــــــــر امــــــــروزت!...
شیشـــــــه ی نازک احســــــاس مــــــرا دست نزن!
چندشـــــــم میشـــــــود از "لک انگشت دروغ"...
آن که میـــــــگفت احســــــاس مــــــرا میــــــــفهمد...
کـــــــو؟؟؟
کجــــــا رفت؟؟؟
که احســـــــاس مــــــرا خــــــوب فــــــــروخت...
دیگــــــر به تـــــــو فکــــــر نمیــــــکنم...
گنـــــــاه است چشــــــم داشتن به امـــــــوال دیگـــــــران...
ســــــــاده کنــــــــار میکشـــــــم...!
هرچنـــــــد...
هیـــــــچ وقت پای مــــــن وســـــــط نبود!...
+ هنـــــــــوز زنده ام...امـــــــا...
خستـــــــه و...بگـــــــذریم!