دلــــــم گرفتــــــــه ای دوست، هــــــــوای گریــــــــه با مـــــــن
گــــــــر از قفــــــس گریـــــــــزم کجــــــــا روم، کجـــــــا مـــــــن؟
کجـــــا روم کــــــه راهـــــــی به گلشنــــــــی ندانـــــــــم
کــــــه دیـــــــده برگشـــــــودم به کنــــــــج تنگنـــــا مــــــــن
نــــــه بستــــــه ام به کــــــس دل، نــــــه بستـــــــه کــــــس به مـــــــن دل
چـــــو تختـــــــه پــــــاره بر مــــــــوج، رهـــــــا، رهـــــــا، رهـــــــا مـــــــن
ز مـــــــن هـــــــر آنکـــــــه او دور ، چــــــو دل به سینــــــه نزدیـــــــک
بــــــه مـــــــن هــــــر آنکــــــــه نزدیــــــــک، از او جــــــــدا، جــــــــدا مـــــــن!
نــــــه چشــــــــم دل به سویــــــــی، نه بــــــــاده در سبویـــــــــی
کــــــه تـــــــر کنــــــم گلویـــــــی به یاد آشنـــــــا مــــــــن
ز بودنـــــــم چه افـــــــــزود؟ نبودنــــــــم چه کاهـــــــد؟
کــــــه گویــــــــدم به پاســـــــخ که زنــــــــده‌ام چــــــــرا مــــــــن؟
ستــــــــاره هـــــــا نهفتــــــــم در آســـــــمان ابـــــــــری
دلــــــم گرفتــــــــه ای دوست، هــــــــوای گریــــــــه با مـــــــن
